Op het moment dat dit nummer bij u op de mat ligt, zijn de verkiezingen achter de rug en is de stoelendans van wie met wie gaat formeren als het goed is in volle gang. De enige geldige poll is de uitslag op 22 november zelf, dus aan bespiegelingen over mogelijke winnaars zal ik mij hier niet wagen.

Op 7 november was ik bij het Groene Verkiezingsdebat in Nieuwspoort. Uit de discussies tussen de aanwezige partijen zijn voorzichtige conclusies te trekken. Zo viel op dat de BBB, de enige partij die de 3-30-300 groennorm in het verkiezings­programma heeft opgenomen, ter plekke terug­krabbelde waar het gaat om een verplichte groennorm. Ook NSC en zelfs D66 toonden zich geen voorstander van zo’n verplichte norm. Alleen aan de linkerzijde van het politieke spectrum waren uit­gesproken voorstanders te vinden: GroenLinks-PvdA en PvdD vinden een verplichte groennorm nood­zakelijk om tot de broodnodige vergroening te komen.

Waar alle partijen het wél over eens waren, is dat in de praktijk groen vaak sneuvelt als puntje bij paaltje komt en andere belangen zwaarder worden gewogen. En dat er überhaupt al zoveel aan kabels en leidingen in de grond zit dat het in de stad vaak onhaalbaar is om aan de 3-30-300 norm te voldoen.

Eén van de belangrijkste items in de verkiezings­campagne was de zorg, en dan vooral de kosten ervan. Tot 2025 stijgen die kosten met nog eens €16 miljard. Groen is bewezen goed voor de gezondheid. Koppel groenuitgaven daarom aan de zorg­kosten. Uit onderzoek blijkt bijvoorbeeld dat mensen in een groene omgeving minder vaak naar de huisarts gaan. Daar valt voor een nieuw kabinet straks dus winst te behalen.