Er was iets vreemds aan de hand. In één week tijd werd mij drie keer gevraagd of ik nog werk. De reden van de vraagstelling kon voor mij maar twee betekenissen hebben: of ik krijg een oude kop die de pensioengerechtigde leeftijd uitstraalt, of ik zie er zeer gefortuneerd uit. Ik koos zelf voor de laatste. De mensen die denken dat ik de schaapjes wel op het droge heb, laat ik graag in die waan. Op basis van mijn leeftijd ben ik ook nog helemaal niet aan stoppen met werken toe. Ik ben 58 en denk, en hoop, dat ik nog zeker tien jaar meekan.

Ik krijg soms de indruk dat voor een groot deel van de maatschappij werken iets is dat vies is. Het draait er om zo snel mogelijk veel geld te hebben en financieel onafhankelijk te zijn. En dan? De wereld over reizen is voor velen dan een levensdoel. Vind ik ook leuk hoor: een reisje maken. De hele verre reizen laat ik graag aan Floortje over. Vraag me wel eens af bij al dat gereis of het niet een vlucht voor de werkelijkheid is.

Ik zou mijn werk niet graag missen: het werken met en aan groen, de creatieve uitdaging, het contact met mijn collega’s én mijn klanten. Het maakt me gelukkig en het maakt me tot wie ik ben. Moet er dus voorlopig niet aan denken met pensioen te gaan. En tegenwoordig ben ik me er nog meer van bewust dan vroeger. Mijn beide kinderen stoeien al jaren met de vraag waarmee ze hun werkende bestaan willen gaan invullen. Begrijpelijk, want er is een scala aan opties waar je uit kunt kiezen.

Het is dus een zegen als je het gevoel hebt het juiste beroep te hebben gekozen. Lekker door blijven werken dan!